dahil olmak istemiyorum,bu mutsuzluğa,bu gürültüye.doğal olarak sustum. aklımı susturdum. sırf dahil olmak istemediğimden her şeyi bıraktım. her bir zerresini. mutsuz olmayı bıraktım. sırf bir daha mutlu olamayacağımı hissettiğimden vazgeçtim. o an bitti her şey. ilk mutsuzluğu hissettiğim an. mutsuzluğa alışmaya başladığım an. ben ne zaman girdiysem bu mutsuzluğa,işte mutsuzluğun içinde olduğumu unutacak duruma geldiğim an terk ettim. artık yazmıyorum,artık konuşmuyorum. hep sessiz kalanlara karşı ben de susuyorum. karşılıklı susuyoruz,çözülecek bir şey kalmadı artık. 

zaman zaman odaklanacak şeylerde hata yapıyorum. yanlış yapıyorum bir şey için asıl önemli olanları ihmal etmekle. buna dahil olmak istemiyorum bunu istemiyorum. istemememin nedeni açıklamak zorunda bile değilim aslında.açıklıyorsam da kimseyi tatmin etmek için değil. bundan sonra böyle gitmeyeceğini anlıyorsam geri dönemem. inanmadığım bir şeye nasıl devam ederim. bile bile neden devam ediyim. kimsenin nazını çekmek zorunda değilim,kimse benimkini çekmek zorunda değil. kimsenin ağız kokusuna katlanmak zorunda değilim,kimseyi mutlu etmek zorunda değilim,kimseyi aramak zorunda değilim,kimseyle dalaşmak zorunda değilim... kimse de benle bunları yapmak zorunda değil. işler sadece zorunluluk hissiyle yapıldığı zaman daha da boka batıyor. işleri yoluna koymak için,dahil olmamam lazım buna. istemiyorum. ben bıraktım,sustum. olayları çözmek istemiyorum,çok katıyım böyle devam etmek istiyorum. canım istemedi mi konuşmak istemiyorum,istemedi mi kalkıp gitmeye alışığım ben. istemedim mi konuşmak zorunda değilim,istemedim mi hissettirmek bir şeyleri,hissettirmem olur biter. dedim ya ben kafamı susturdum,düşünmüyorum.böyle de gider,artık bıraktım.